13 tot en met 19 maart

En er zit weer een weekje op. Druk bezig geweest op stage met van alles en nog wat. Nu heb ik eindelijk mijn eerste grootte project gekregen. Yes! Ik mag gaan onderzoeken wie er beter presteert in de bear market. De actieve of de passieve investeerders. Makkelijk gezegd: wie presteert er beter in de crisis. De investeerders die actief aandelen doen pikken of de investeerders die dit niet doen. Hier heb ik zin in!

Maar waar deze blog natuurlijk om draait is mijn ervaring hier in Australië. Dan gaan we maar vlug naar het weekend toe. Zaterdag stond op de planning om naar Palm Beach te gaan en daarna door te gaan naar Basin Camp Ground. Wat denk je? Zaterdag ochtend regent het hier heel hard. Dan toch maar niet gaan. Maar later op de middag werd het natuurlijk toch nog mooi weer. Dan maar de Coogee to Bondi Coastwalk lopen. Wat heb ik hier toch genoten. Hele mooie stranden, mooi uitzicht en lekker in het zonnetje gelopen. Maar helaas hebben we het nog niet helemaal af kunnen lopen. Want de zon ging onder en het werd er pikdonker. Dan maar een keer terug met de zonsopkomt. Dan kunnen we de zon zien opkomen in het water.

Dag erna toch maar naar Basin Camp Ground gegaan. Vanuit Palm Beach de ferry naar hiertoe genomen. Aangekomen zagen we meteen kangoeroes. EINDELIJK! Wat waren ze toch leuk, ik wil er wel eentje mee naar huis hebben. Na hier wat rond gedaan te hebben dachten we, we nemen een wandeling. Op het bord stond dat deze wandeling 2,9 k.m. was. Oké dat doen we wel. Nou binnen een paar minuten hadden we al spijt. Want het ging echt stijl omhoog en stonden dus ook al gouw te puffen. Hup door zetten, we gaan dadelijk vanzelf wel berg afwaarts. Maar al gouw stonden we aan de openbare weg. De route was one-way. Dit zagen wij dus niet aankomen.

Het was ergens in de middag dus we dachten we kunnen wel naar links gaan en de volgende route terugnemen. Anders hebben we twee keer dezelfde route en dat is ook niet leuk. Na een stuk gelopen te hebben konden we dan rechtsaf. Maar op onze navigatie was te zien dat op het einde van die route geen ferry zou vertrekken terug naar land. Maar als we de volgende links pakken en daarna de eerste weer links, dan kunnen we daar de ferry terugpakken naar Palm Beach. Dat zag er goed uit. Maar schijn bedroog. Het eerste stuk ging goed, tot dat we linksaf moesten. Hier gingen we een smal paadje in, maar volgens de navigatie moet het de goede zijn. Door de blubber en langs de planten af maar door gelopen. Op en gegeven moment kwamen we een pijl tegen. Wij dachten dit wijst de weg. Dus dan gaan we maar die kant op. Daarna kwamen we bij wat grotere stenen. Hier op deze stenen stonden allemaal stappetjes gemaakt van stenen. Op zich was het nog niet zo moeilijk om van deze grote stenen af te komen, dan klauteren we wel van deze stenen af en dan zal daar het pad nog wel zijn. Maar na drie stappetjes van stenen hielt dit ook op. Mmmh, wat gaan we nu doen. Hup de navigatie er maar weer bij en kijken waar we zitten. Oh als we nu een beetje na rechts gaan zitten we weer goed op het pad. En maar weer tussen de planten en omgevallen bomen heen richting het pad. Er was alleen geen pad meer te vinden… Ja dan maar naar beneden want daar moet de ferry ergens zijn. Een heel stuk naar beneden geklommen en was lekker stijl naar beneneden. Al een paar keer uitgegleden maar gelukkig niet gevallen. Door riviertjes gelopen en de schoenen waren helemaal doorweekt. Want ik dacht heee, een riviertje, dat komt uiteindelijk altijd wel in de zee uit. Maar het riviertje konden we dan ook niet zo heel lang volgen, want er lagen allemaal bomen omgevallen en moesten er weer omheen. Toen we dachten dat we bijna beneden waren bleek het toch te stijl naar beneden te gaan en durfde we het niet meer aan. Dan nog maar een keer op de navigatie kijken. Ja hier moet het pad toch echt ergens zijn. Maar er was echt geen pad te bekennen. Toen was het ondertussen alweer half 6. Rond 7 uur gaat de zon onder en dan wordt het pikken donker in het bos. Wat moeten we nu? Dan maar terug naar boven en kijken wat we dan kunnen doen, want hier tussen de bossen kunnen we niet lang meer blijven. Hup dan maar vlug naar boven, maar veel energie hadden we niet meer. Na veel geklauter en de grote vieze spinnen ontweken te hebben waren we eindelijk weer boven aangekomen. Wat zullen we doen, naar links gaan en hopen dat daar een pad naar de ferry leidt? Nee dat doen we niet, want wordt zo donker en als die er ook niet is hebben we echt een probleem. We zijn dus maar heel vlug naar de openbare weg gelopen. In de hoop dat we daar konden liften en iemand ons bij de dichts bij zijnde busstation kon afzetten. Op de openbare weg aangekomen wisten we al dat we moesten gaan opschieten, want zo veel auto’s rijden er hier niet. Ja we horen een auto… hup duimpje na buiten en hopen dat die stopt. Maar wat denk je nee, geeft nog gas bij ook nog. Dan maar hopen op de volgende. Naar bijna een half uur zitten te wachten op een auto die stopte, want alle auto’s reden ons gewoon keihard voorbij, stopte dan eindelijk een man. Gelukkig had hij ons mee genomen. Wat blijkt nou, in Australië is liften niet gewoon. Wij in de auto ons verhaal uitgelegd en hij reed ons naar een treinstation toe. Dit treinstation was bijna een half uur rijden met de auto. Wat zijn wij deze man toch dankbaar. Zonder hem hadden we waarschijnlijk een nacht daar in het bos door moeten brengen, omdat we geen kant op konden.

Gelukkig is alles goed gekomen. Maar wat we hebben geleerd voor de volgende keer is: Volg nooit, maar dan ook nooit meer een wandelroute voordat wij onszelf voor bereid hebben op wat ons te wachten staat. De volgende keer gaan we goed op pad!